What if....
Αν η Ελλάδα την δεκαετία του '80 στην περίφημη "Αγορά του Αιώνα" είχε επιλέξει το το F/A-18 που ήταν και η εισήγηση της Πολεμικής Αεροπορίας. Μάλιστα όχι στην έκδοση Α/Β της Boing αλλά στην L (από το Land) την πρόταση της Northrop για έκδοση ξηράς αντί του στάνταρ Ναυτικού. θα ακολουθήσει πλήρης ανάλυση για το θέμα και παρουσίαση του ιστορικού.
Το κιτ είναι της Academy δείτε εδώ την παρουσίαση του: http://www.cybermodeler.com/hobby/kits/aca/kit_aca_12422.shtml
Θα χρειαστεί αρκετές τροποποιήσεις για την έκδοση L οπότε μείνετε συντονισμένοι για την συνέχεια....

Ωραιο θεμα Γιωργο...αναμενω με αγωνια!

Πολυ ωραιο θεμα φιλε το κιτ ειναι εξαιρετικο μονο λιγη προσοχη στη συναρμολογηση στο μπροστινο μερος θελει!

ΤΟ θεμα Γιωργο.
Για χαρη του πριν 6 χρονια "θυσιασα" το 32ρι της Ακαντεμυ,οχι οτι με χαλασε κιολας.
Προτεινω να βαλεις και προβολεα αναχαιτισης οπως των καναδικων.
Αν θες και ιδεες για καμουφλα.........εγω χρησιμοποιησα πατερν και χρωματα απο Aggressor
Οπως αλλωστε εγινε και με τα F-16 απο τα F-16N
Καλη αρχη!

phantomakias έγραψε:

Αν θες και ιδεες για καμουφλα.........εγω χρησιμοποιησα πατερν και χρωματα απο Aggressor

κάτι τέτοιο είχα και εγώ στο μυαλό μου, να ξεφύγω από τα ίδα και τα ίδια, ευκαιρία σε what if θέμα.
Οπότε κάθε ιδέα - πρόταση για παραλλαγή ευπρόσδεκτη, ίσως αυτοσχεδιάσω και λίγο..... θα δω στην πορεία....

ευχαριστώ για τα σχόλια

Α ρε Γιώργο, η μόνη διαφορά με την Ελβετία είναι ότι δεν πήραμε τα F-18,
διαφορετικά ίδιοι είμαστε.
Ωραίο και ενδιαφέρον θέμα.

georgosk έγραψε:

Οπότε κάθε ιδέα - πρόταση για παραλλαγή ευπρόσδεκτη, ίσως αυτοσχεδιάσω και λίγο..... θα δω στην πορεία....

ευχαριστώ για τα σχόλια

αυτο ταιριαζει ιδιαιτερα

Μουργα μου τα δυο τελευταια ειναι μουρλια!
Εγω εκανα αυτο

Αλλα υπαρχει στο ιδιο πατερν αλλα σε γκρι και αυτο
Και αυτα επισης
Το καφε το χρησιμοποιησα τροποιωντας το πανω σε Γιουροσφιχτερ
και σκετο μπλε

Ωραίο θέμα! Καλή συνέχεια!
Οι παραλλαγές που πόσταραν τα παιδιά είναι όλες εντυπωσιακές!

Ωραίο και "κλασσικό" "haf if" θέμα! Περιμένω με ενδιαφέρον να διαβάσω και την ανάλυση-παρουσίαση!

Ωραίες ιδέες για παραλλαγή...
Είμαι ανάμεσα στην γκρι των aggressors, αυτήν που φόραγε σαν πρόπλασμα το F-18L ή κάποια μπλε σαν του phantomakia ή την αλγερινή ....
έχω μπερδευτεί λίγο θα δω...

Ιστορία

Η αρχή της ιστορίας πηγαίνει πίσω στην εποχή που η Αμερικάνικη Αεροπορία στα πλαίσια του διαγωνισμού LWF αναζητούσε ένα ελαφρύ μαχητικό με κύρια αποστολή την αναχαίτιση ημέρας. Στα πλαίσια αυτού του διαγωνισμού αναμετρήθηκαν δύο "φίδια" το YF-16 Viper (οχιά) και το YF-17 Cobra της Northrop. Την ιστορία την ξέρουμε λίγο πολύ όπου ο νικητής το F-16 αναδείχθηκε σε ένα από τα πιο πετυχημένα μαχητικά τζετ.
Ο χαμένος όμως το YF-17 (που η σχεδίασή του είναι μια εξέλιξη των βασικών γραμμών του F-5) είχε μια δεύτερη ευκαιρία καθώς εκείνη την εποχή το ναυτικό έψαχνε ένα αεροσκάφος για να συμπληρώσει το F-14 και να αντικαταστήσει μια σειρά από τύπους στα αμερικάνικα αεροπλανοφόρα. Το έτοιμο σχέδιο της Northrop ήταν μια καλή πρόταση από την στιγμή μάλιστα που είχε δύο κινητήρες και μια σειρά από πτητικά χαρακτηριστικά (καθότι η όλη σχεδίαση βασιζόταν στον κανόνα των επιφανειών) που το έκαναν ιδανικό για μια έκδοση ναυτικού μαχητικού. Όμως η εταιρεία δεν είχε προσβάσεις στο ναυτικό (ναι έπαιζαν και αυτά!!!) οπότε επέλεξε την συνεργασία με έναν κλασσικό προμηθευτή του ναυτικού την Mc Donnell Douglas (μετέπειτα απορροφήθηκε από την Boing). Η MDD το εξέλιξε στο F/A-18 Hornet ένα μεγαλύτερο και βαρύτερο αεροσκάφος που από ελαφρύ βρέθηκε να είναι ένα μέσου βάρους της κατηγορίας του F-4. Το  γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τις προβλέψεις για επιχειρήσεις από αεροπλανοφόρα όπως το βαρύτερο σύστημα προσγείωσης, το άγκιστρο ανάσχεσης και ο μηχανισμός αναδίπλωσης της πτέρυγας επιβάρυναν τις επιδώσεις σε σχέση με το Cobra.  Από την άλλη το μαχητικό απέκτησε ένα πλήρες πακέτο ηλεκτρονικών που το κατέστησαν το πρώτο πραγματικό μαχητικό πολλαπλών ρόλων στον κόσμο εξ ου και το F/A (μαχητικό / επιθετικό). Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για το εκπληκτικό για την εποχή του ραντάρ APG-65 του οποίου τις δυνατότητες έμελε να γνωρίσει τελικά η ΠΑ είκοσι περίπου χρόνια μετά από την τοποθέτηση του στα εκσυγχρονισμένα F-4E PI2000 (ένα άκρως αμφιλεγόμενο πρόγραμμα…. αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Το ραντάρ αυτό πάντως ακόμα και με τα δεδομένα του σήμερα παραμένει ένα από τα καλύτερα ντόπλερ ραντάρ υπερέχοντας του APG-68 των F-16C σε εμβέλεια και ισχύ….
Η Northrop όμως κράτησε για τον εαυτό της την έκδοση ξηράς του F/A-18 την επονομαζόμενη L (Land) όπου αφαιρώντας την υποδομή για επιχειρήσεις από αεροπλανοφόρα μείωσε το βάρος, αύξησε την εσωτερικά μεταφερόμενη ποσότητα καυσίμου, την δυνατότητα μεταφοράς όπλων τόσο με την προσθήκη ενός επιπλέον πυλώνα σε κάθε πτέρυγα όσο και το συνολικό βάρος. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι και χάρις την αυξημένη ισχύ των κινητήρων (σε σχέση με το YF-17, στοιχείο βασικό για ναυτικό περιβάλλον) καθώς και όλες τις μειώσεις βάρους το L ανακτούσε σε σημαντικό βαθμό τα εξαιρετικά χαρακτηριστικά το προγόνου του  YF-17 σε επιτάχυνση και ελιγμούς αυξάνοντας το όριο στα 9g (7,5 το ναυτικό).
Πάρα όμως το ότι το F/A-18L Cobra (πήρε το παλιό όνομα και όχι το Hornet του ναυτικού) ήταν ένα ολοκληρωμένο αεροπλάνο με εξαιρετικά ηλεκτρονικά, δυνατότητες παντός καιρού πολλαπλού ρόλου και πολύ καλές επιδώσεις εν τούτοις δεν προσέλκυσε πελάτες. Χωρίς παραγγελίες από τις αμερικάνικες ένοπλες δυνάμεις όλες οι χώρες που επέλεξαν το αεροπλάνο προτίμησαν την έκδοση του ναυτικού επιλέγοντας την δοκιμασμένη λύση…. Επίσης δεν ήταν δυνατό να προωθηθεί σε συμμάχους μέσω των FMS που είναι πρόγραμμα χρηματοδότησης αλλά αφορά μόνο ότι υπηρετεί και με τις αμερικάνικες ΕΔ (καθότι μέσω αυτών γίνεται η παραγγελία και στην συνέχεια παραδίδετε στην συμμαχό χώρα). Όλα αυτά αλλά και κάποιος μεγάλος πελάτης που δεν ήρθε ποτέ για να δεσμευτεί με το πρόγραμμα το οδήγησαν στον θάνατο.
Η πρόταση για το L αφορούσε τόσο σε μονοθέσια όσο και σε διθέσια (που προτεινόταν περισσότερο) αεροσκάφη με χειριστή οπλικών συστημάτων στο πίσω κάθισμα επαναλαμβάνοντας την πρακτική των Phantom  των οποίων μάλιστα πλασαριζόταν και ως άμεσος αντικαταστατής (και κατά πολλές έννοιες ήταν). Όμως δεν κατασκευάσθηκε ποτέ ούτε ένα παρά μόνο σε πρόπλασμα από όπου και οι φωτογραφίες. Στους υποψήφιους πελάτες επιδεικνυόταν το YF-17 στο οποίο μάλιστα βάφονταν και κατά περίπτωση τα αντίστοιχα εθνόσημα μεταξύ αυτών και ελληνικά (βλέπετε σχετική 1η φωτογραφία). Αυτό προκάλεσε σε πολλούς σύγχυση που κρατεί ως τις μέρες μας σχετικά με την πραγματική μορφή του F/A-18L πιστεύοντας ότι θα ήταν βασικά το YF-17 ενώ στην πραγματικότητα ήταν μια τροποποίηση (ή μάλλον απλοποίηση απαλείφοντας τα «ναυτικά» χαρακτηριστικά) του F/A-18 A/B.

Η Ελληνική Διάσταση
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 η Ελληνική Πολεμική Αεροπορία αναζητούσε το νέο της μαχητικό. Οι προτάσεις ήταν τα F/A-18, F-16, Mirage 2000 και Tornado IDS. Αυτή ήταν και η σειρά προτίμησης των επιτελών της ΠΑ. Όμως σε μία άκρως πολιτική απόφαση (έχουμε συνηθίσει από τέτοιες)  τελικά επελέγη το 2ο και 3ο. Μάλιστα το γαλλικό μαχητικό ήταν μια στρατηγική επιλογή διαφοροποίησης των πηγών προμήθειας οπλικών συστημάτων που είχε ήδη εγκαινιαστεί στην ΠΑ με το Mirage F-1CG ( και με άλλα οπλικά συστήματα στους άλλους κλάδους των Ε.Δ.) κι είχε να κάνει με την περίπτωση επιβολής αμερικάνικου εμπάργκο σε όπλα και ανταλλακτικά σε ενδεχόμενο (πολύ πιο πιθανό τότε) ελληνοτουρκικό πόλεμο.
Το θέμα ήταν ότι η Ελλάδα αν επέλεγε τουλάχιστον 120 μαχητικά από κάποιο αμερικάνικο τύπο έπαιρνε και γραμμή παραγωγής – συναρμολόγησης. Τελικά όμως με το σπάσιμο της παραγγελίας και την περικοπή σε 40 +40 από τα 120 το αρχικού προγραμματισμού δεν υπήρξε τέτοια δυνατότητα. Το ότι τα χρόνια που ακολούθησαν η Ελλάδα παρήγγειλε άλλα 145 μαχητικά 3ης γενιάς (ανεβάζοντας το σύνολο στα 225) και εκσυγχρόνισε άλλα 46 (10 Mirage 2000 και 36 F-4E) καταδεικνύει την πλήρη έλλειψη στοιχειώδους προγραμματισμού και δυστυχώς άλλη μια  χαμένη ευκαιρία για την Ελληνική Πολεμική Βιομηχανία…(δεν πιστεύω να πήγε το μυαλό σας στο πονηρό για μίζες και τέτοια .. α πα πα όχι στην χώρα μας αυτά…).
Επίσης και από επιχειρησιακής πλευράς η απόφαση της «αγοράς του αιώνα» (επικοινωνιακές μπούρδες…) έχει πολλά ερωτηματικά. Η αρμόδιοι της ΠΑ ήθελαν το F/A-18 σαν διάδοχο πρώτης γραμμής του διδύμου των F-4E / A-7H εκτιμώντας τα σημαντικά πλεονεκτήματα του σε ηλεκτρονικά, νυκτερινό αγώνα, δυνατότητες πολλαπλών ρόλων, δυνατότητα αναχαίτισης πέραν οπτικής εμβέλειας (BVR που τα άλλα υποψήφια μαχητικά τότε ούτε καν…) κι μεταφοράς όπλων. Όμως αγνοήθηκαν και επιλέχθηκαν δύο τύποι με παρόμοιες δυνατότητες και ρόλο επικεντρωμένο στην αναχαίτιση ημέρας (το ότι το F-16 με την ψηφιακή πρόοδο αργότερα εξελίχθηκε σε πραγματικά πολλαπλών ρόλων αυτό δεν αποτελεί άλλοθι για τις τότε επιλογές….) καταδικάζοντας την ΠΑ στην μετριότητα από πλευράς υλικού για μια τουλάχιστον δεκαετία και με την «σαλαμοποίηση» των παραγγελιών στην πολυτυπία (δεν πιστεύω να έχετε απορίες για την Πολεμική μας Βιομηχανία…?).
Η πρόταση του F/A-18 για την Ελλάδα αφορούσε κατά βάση την έκδοση L (εξ ου και το βαμμένο με ελληνικά σήματα YF-17 στην πιο πάνω φωτογραφία) χωρίς να είναι ξεκάθαρο αν ήταν για μονοθέσια, διθέσια (επιχειρησιακά με ΧΟΣ) ή συνδυασμού και των δυο.

What if σενάριο….
Η Ελλάδα κατά την εισήγηση της ΠΑ επιλέγει 120 F/A-18L Cobra παίρνοντας και γραμμή παραγωγής – συναρμολόγησης στην ΕΑB για τον τύπο. Η ΕΑΒ παραλαμβάνει όλα τα κοινά κομμάτια από την Αμερικάνικη γραμμή παραγωγής των F/A-18 A/B και παράγοντας τα μοναδικά της έκδοσης L προχωρά στην τελική συναρμολόγηση των αεροσκαφών και έτσι γίνεται ο μοναδικός προμηθευτής αυτής της έκδοσης με την άδεις φυσικά της «μαμάς» Northrop. Η τελευταία μετά την Ελλάδα επιτυγχάνει και άλλες πωλήσεις της έκδοσης L και έτσι διευρύνεται ο κύκλος εργασιών της ΕΑΒ για τα μοναδικά τμήματα που κατασκευάζει.
Η ΠΑ έχοντας επιλέξει αποκλειστικά διθέσια αεροπλάνα αποκτά ένας άξιο διάδοχο των F-4 και Α-7 και απολαμβάνει υπεροχής σε όλες τις μορφές του εναέριου αγώνα (νυκτερινό, BVR, κρούση, αντιπλοϊκό κ.τ.λ.). Σε μια παράλληλη εξέλιξη και επαναλαμβάνοντας για τους ίδιους λόγους τις επιλογές της δεκαετίας του ’70 παίρνει και 40 Mirage 2000 διαφοροποιώντας τις πηγές προμηθειών και αποκτώντας ένα ικανό αναχαιτιστικό, συμπλήρωμα του Cobra.
Αδιαφορώντας για αμφίβολής επιχειρησιακής αξίας εκσυγχρονισμούς των F-4 προχωρά στα τέλη της δεκαετίας του 90 σε συμπληρωτική παραγγελία άλλων 60 διθέσιων F/A-18L με το νέο και ακόμη ικανότερο ραντάρ APG-73 επεκτείνοντας την γραμμή της ΕΑΒ και 15 Μirage 2000-5 εκσυγχρονίζοντας του σύνολο των παλαιότερων του τύπου (κι όχι μόνο 10 όπως έκανε). Έτσι ομογενοποιεί και εκσυγχρονίζει πλήρως τον στόλο της αποσύροντας πριν το 2010 όλους τους παλιούς τύπους μειούμενης επιχειρησιακής αξίας και αυξημένου λειτουργικού κόστους με σημαντική οικονομία . Έτσι (με παρόμοιο δείκτη απωλειών) η ΠΑ θα είχε σήμερα την εξής σύνθεση:
55 F/A-18L (APG-73)
110 F/A-18L (APG-65)
44 Mirage -2000-5 Mk2
Σε μια σύνθεση υψηλότερης αποτελεσματικότητας, μεγαλύτερης ομοιοτυπίας και οικονομικότερων λειτουργικών δαπανών…. Και την ΕΑΒ απλά αλλού

Ωραία κι η δική σου ιστορία!

Γιωργο...για μενα η παραλλαγή που πρεπει να "ντυθεί" είναι "μπλε του Αιγαίου" , με κάμποσες φθορες..."μαχημο"!!!

Ολα τα λεφτα η παρουσιαση.
Με ψηνει ασχημα..........παλι.

zark έγραψε:

Γιωργο...για μενα η παραλλαγή που πρεπει να "ντυθεί" είναι "μπλε του Αιγαίου" , με κάμποσες φθορες..."μαχημο"!!!

Ωραία και αυτή η ιδέα. Άλλωστε θα το κάνω δεκαετία 80 τα πρώτα χρόνια υπηρεσίας με σπαροου και πολύ "σιδερικό" ..... ρετρό λοιπόν λουκ για να δούμε. ....

phantomakias έγραψε:

Ολα τα λεφτα η παρουσιαση.
Με ψηνει ασχημα..........παλι.

Όρμα για το διθέσιο. .....

Αχ ρε παιδιά, ωραίες οι ιστορίες σας, στο πραγματικό και στο φανταστικό τους μέρος!

Οι τροποποιήσεις για το what if....

Η έκδοση L έχει αρκετές διαφορές σε σχέση με τις ναυτικές εκδόσεις Α/Β και C/D οπότε πρέπει να γίνουν και οι ανάλογες τροποποιήσεις:

Πρέπει να απαλειφθούν οι μηχανισμοί αναδίπλωσης των πτερύγων που φαίνονται στον κόκκινο κύκλο στην πιο κάτω φωτογραφία και να γίνει επαναχάραξη των γραμμώσεων


Αυτό με την σειρά του θα επιτρέψει την τοποθέτηση ενός επιπλέον πυλώνα σε κάθε πτέρυγα που στην διαμόρφωση οπλισμού που θα κάνω θα φέρουν από ένα ΑΙΜ-9 Sidewinder. Για τους πυλώνες αυτούς θα χρησιμοποιήσω από το F-16C της Revell του αντίστοιχους για την θέση αυτή.

Θα πρέπει να τροποποιηθεί το ρινιαίο  σκέλος προσγείωσης με μονό τροχό κι μια συνολικά πιο ελαφριά  κατασκευή ενώ θα κλειστεί και το τμήμα της φωλιάς του που έχω κυκλώσει με μπλε.


Αντίστοιχες ενέργειες με πιο ελαφρά σκέλη πρέπει να γίνουν και για τα κύρια όπου πρέπει να τροποποιηθούν και τα ανοίγματα των φωλιών τους λαμβάνοντας υπόψη εκτός των άλλων και την μεταφορά MER στον κεντρικό πυλώνα της ατράκτου. Στο σημείο αυτό η διαμόρφωση του κιτ που δίνει ενιαίο τον χώρο των φωλιών (στον μπλε κύκλο) δίνει μια ευελιξία στον μοντελιστή...


Στην ανωτέρω φωτογραφία με κόκκινο κύκλο και κόκκινο βέλος είναι σημασμένα αντίστοιχα η φωλιά και το άγκιστρο ανάσχεσης το οποίο θα πρέπει να μικρήνει ώστε να μην εισέρχεται ανάμεσα στα ακροφύσια των κινητήρων αλλά να πέφτει ακριβώς στο μήκος της φωλιάς. Για επιχειρήσεις ξηράς τέτοια υποδομή έχουν (όσα έχουν) τα μαχητικά μόνο για καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης και είναι μικρότερο σε μήκος από το άγκιστρο των ναυτικών αεροσκαφών.  

Επίσης καθότι το αεροσκάφος θα αναπαριστά τα πρώτα χρόνια της (what if) υπηρεσίας την δεκαετία του 80 θα πρέπει να απαλειφθούν οι κεραίες του IFF που είναι μεταγενέστερο χρονικά χαρακτηριστικό  και η εμφάνισή τους έγινε την δεκαετία του 90 (όπως και στα F-16 από το μπλόκ 50). Πρόκειται για τις κεραίες σχήματος λεπίδας μπροστά από το πιλοτήριο στον κόκκινο κύκλο στην φωτογραφία.

 
Σχετικά με τις μετατροπές στο σύστημα προσγείωσης δεν έχω ακόμα αποφασίσει από πιο αεροσκάφος θα βάλω γιατί πρέπει να δω σχετικά με το ύψος του αεροσκάφους από το έδαφος και σε σχέση με τα φορτία που αυτό θα έχει. Ισχυρή υποψηφιότητα είναι από τον "πρόγονο" το F-5 ή τον "αντίζηλο" το F-16. Σε κάθε περίπτωση ίσως είναι η πιο απαιτητική μετατροπή .... θα επανέλθω στο θέμα με την πρόοδο των εργασιών οι οποίες ξεκινούν άμεσα...

Γιώργο καλημέρα. Από ότι προβλέπω θα έχεις αρκετή δουλειά και κανιβαλισμό να ρίξεις.

Χωρίς να γνωρίζω τι ακριβώς διαφορές μπορεί να είχε το ¨πραγματικό¨ what if ¨L¨ με αυτό του ναυτικού, μήπως μία προσέγγιση ανάλογη με αυτή του Ελληνικού Α-7 θα έκανε την ζωή σου λίγο πιο εύκολη; Και περισσότερο το λέω για τις απαλοιφή του μηχανισμού αναδίπλωσης των πτερύγων που η διαδικασία μπορεί να σου καταστρέψει την λεπτομέρεια. Θα μου πεις βέβαια, έτσι θα προστεθεί και εκείνος ο παραπάνω πυλώνας και το εργαλείο θα γίνει αστακός. Έχεις τα δίκια σου, δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω με τίποτα.

Όπως και να έχει περιμένω σύντομα την συνέχεια.

Το L έτσι όπως το προωθούσε η Northrop είχε αυτές τις διαφορές από την ναυτική έκδοση. Άλλωστε σε αυτές τις διαφορές η έκδοση L στηρίζεται για υπέρτερες επιδώσεις και αυξημένη ικανότητα μεταφοράς οπλισμού και εσωτερικού καυσίμου προκειμένου να προσελκύσει πελάτες έναντι του ναυτικού αεροσκάφους (και πάλι δεν τα κατάφερε γιατί όλoi προτίμησαν το "έτοιμο και δοκιμασμένο" συν τις ευκολίες χρηματοδότησης από FMS).

Γενικά η μείωση βάρους είναι ο πιο ασφαλής δρόμος για να βελτιώσει κανείς τις επιδόσεις ενός μαχητικού, σκέψου ότι σε επιδείξεις ούτε όπλα μεταφέρουν και από καύσιμο το ελάχιστο δυνατό.... Όλες οι τροποποιήσεις αυτές λοιπόν στην μείωση του βάρους αποσκοπούσαν και σε συνδυασμό με την αυξημένη ισχύ (απαραίτητη για επιχειρήσεις από αεροπλανοφόρα που κράτησε φυσικά η L) βελτίωναν σημαντικά τις επιδώσεις και έφερναν το όριο δομικής φόρτισης στα 9G. Είναι λοιπόν απαραίτητες για την σωστή αναπαράσταση της πρότασης για την έκδοση L

Από ότι κατάλαβα η πρόταση για το ¨L¨ ήταν ολοκληρωμένη και συγκεκριμένη.
Γιώργο θα βγει ωραίο και γεμάτο. Περιμένω εξελίξεις. Καλή συνέχεια.

Διαβασμένος ώς συνήθως! Όταν το what if περνά τα όρια της εναλλακτικής πραγματικότητας.