Η δική μου συμμετοχή στο group build θα είναι το T-2C Buckeye, της North American.

Η πρώτη έκδοση του αεροσκάφους μπήκε σε υπηρεσία το 1959 ως T2J-1. Μετονομάστηκε σε T-2A το 1962 στο πλαίσιο του κοινού συστήματος προσδιορισμού των αεροσκαφών. Το διθέσιο αυτό είχε έναν κινητήρα, τον Westinghouse J34-WE-46/48 turbojet (η λέξη ''στροβιλωθητής'' είναι σωστή; ) . Το αεροσκάφος στη συνέχεια ξανασχεδιάστηκε, και ο κινητήρας αντικαταστάθηκε με δύο Pratt & Whitney J60-P-6 και ονομάστηκε T-2Β. Το T-2C ήταν εφοδιασμένο με δύο πολύ πιο ισχυρούς General Electric J85-GE-4 στροβιλοκινητήρες. (2.950 lbf (13.100 Ν) ώση). Η έκδοση T-2D ήταν μια έκδοση εξαγωγής που πωλήθηκε στην Πολεμική Αεροπορία της Βενεζουέλας, ενώ η T-2E πωλήθηκε στην Ελληνική Πολεμική Αεροπορία.

Το Buckeye είχε σχεδιαστεί ως ένα χαμηλού κόστους πολλαπλών σταδίων εκπαιδευτικό. Η ίσια πτέρυγα του ήταν παρόμοια με αυτή που χρησιμοποιήθηκε στο FJ-1 Fury της North American. Οι επιδόσεις του T-2 ήταν μεταξύ εκείνου της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας T-37 Tweet, και του Ναυτικού των ΗΠΑ TA-4J Skyhawk. Αν και δεν είχε ενσωματωμένο οπλισμό, το T-2 είχε δύο υποδοχές στις πτέρυγες για πυροβόλο, βόμβες ή ρουκέτες.

Το Τ-2 Buckeye είναι το μοναδικό εκπαιδευτικό jet της Πολεμικής Αεροπορίας και με αυτό ολοκληρώνουν την εκπαίδευσή τους οι Ίκαροι και οι νέοι Ανθυποσμηναγοί. Η προμήθεια 40 εκπαιδευτικών αυτού του τύπου το 1976 αναμόρφωσε ριζικά το σύστημα αεροπορικής εκπαίδευσης. Οι δυνατότητες του νέου εκπαιδευτικού στην προκεχωρημένη εκπαίδευση και στην εκπαίδευση όπλων δεν μπορούσαν να συγκριθούν με αυτές των Τ-33 που αντικατέστησαν. Αν και δεν έχει ενσωματωμένο οπλισμό, το Τ-2Ε μπορεί να μεταφέρει μέχρι και 3500 lb οπλισμού σε 6 πτερυγικούς φορείς συμπεριλαμβανομένων και ατρακτιδίων πολυβόλων και ρουκετών. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για εκπαίδευση με οπλικό φορτίο, αλλά και να αναλάβει πολεμικό ρόλο αν απαιτηθεί.

Το κιτ που θα χρησιμοποιήσω είναι το ρητινένιο της Collect Aire.
(Προφέρεται Κολέκτ Ερ και μου θυμίζει το κολλεκτέρ των υδραυλικών!!      )

Η εξωτερική λεπτομέρεια είναι πολύ καλή. Στο εσωτερικό είναι κάπως άσχημη, αλλά δεν με πειράζει, αφού θα το φτιάξω με κλειστή καλύπτρα. Δίνει και τις δύο πλα'ι'νές θυρίδες των ηλεκτρονικών ανοικτές, με απλά ικανοποιητική λεπτομέρεια. Η καλύπτρα και τα υπόλοιπα διάφανα μέρη είναι δυστυχώς σε vacuform, αλλά από το τίποτα... Ευτυχώς τα δίνει όλα τριπλά!
Υπάρχουν επίσης μεταλλικά κομμάτια: ο σκελετός της καλύπτρας, τα σκέλη προσγείωσης, καθίσματα, οι πίνακες και κάποια άλλα. Θέλει προσοχή και μερικά χαρμάνια εποξικής δύο συστατικών! Επίσης δίνει Ελληνικά σήματα! Η άτρακτος είναι σε τρία κομμάτια. Δύο το μπροστινό μισό στο οποίο υπάρχει το πιλοτήριο και ένα το πίσω μισό μαζί με το κάθετο. Κάθε πτέρυγα είναι ένα κομμάτι μαζί με τη φωλιά και ένα κομμάτι το κάθε πηδάλιο ύψους-βάθους. Τα καθίσματα θέλουν το μαξιλαράκι, αν δεν κάνω λάθος, όπως και ζώνες οι οποίες θα φτιαχτούν μάλλον από αλουμινόφυλλο συσκευασίας καφέ.

Ξεκίνησα την κατασκευή ως εξής:

                                      



Και σε ελεύθερη μετάφραση:

Ο μοντελισμός, ανάλογα με το ποιο κιτ θα διαλέξει κανείς να κατασκευάσει, μπορεί να είναι ένα πολύ καλό φροντιστήριο. Όχι κατασκευής ή τεχνικών, αλλά...''γαλλικών''!!

Ό,τι δεν έχουν ακούσει όλα τα κιτ που έχω φτιάξει μέχρι τώρα, τα άκουσε το Buckeye μαζεμένα... Από πού να ξεκινήσω; Από την καλύπτρα; Βάκιουφορμ καλύπτρα, έχει, οπότε τα νεύρα μου τεντώθηκαν όσο δεν παίρνει άλλο. Η μία πέρασε στην ιστορία. Την άλλη κατάφερα να την κόψω ίσια μόνο με ταχυτροχό, χρησιμοποιώντας τον τροχό με τα δοντάκια. Έκανα όμως λάθος κόψιμο στην ένωση με το αλεξήνεμο. Δεν με ενδιαφέρει πλέον. Θα στοκάρω. Έτσι κι αλλιώς κλειστή θα έμπαινε. Την έτριψα και λίγο με ένα κυλινδρικό τρίφτη, πάλι με τον ταχυτροχό. Μασκάρισα με ταινία περιμετρικά και με το υγρό μασκαρίσματος της Γουίντσορ & Νιούτον και την άφησα στην άκρη.








Όσο για το πιλοτήριο, σκέτη απογοήτευση... Η λεπτομέρεια μετά το βάψιμο φαίνεται να είναι ακόμη χειρότερη. Κι επειδή βρέθηκα στο τσακ πριν το στείλω στον κάδο, αποφάσισα να τα βάλω όλα όπως-όπως για να τελειώνουμε. Ούτε προσθήκη λεπτομέρειας αν χρειαζόταν, ούτε εξεζητημένο γουός, ούτε σωληνώσεις στις φωλιές, ούτε τίποτα άλλο. Αρκεί να φανταστείτε πως αφαίρεσα τελείως τα ποδοστήρια και από τις δύο θέσεις, γιατί δεν χωρούσαν οι πίνακες. Έμεναν πολύ ψηλά έξω από την άτρακτο!!

Έφτιαξα λοιπόν ένα χαρμάνι με εποξική κόλλα δύο συστατικών, κόλλησα τα δύο κομμάτια του ρύγχους και το άφησα να στεγνώσει.










Να δω πως θα στοκάρω το κενό της καλύπτρας. Έχω διάφανο φύλλο πλαστικού, αλλά είναι πιο χοντρό από την καλύπτρα.
Μάλλον θα πάρω το διάφανο πλαστικό της συσκευασίας της εποξικής. Δείχνει καλό και δεν νομίζω να χτυπάει άσχημα στο μάτι.

Σούζα το αλογάκι, για να κολληθούν τα δύο κομμάτια της ατράκτου μεταξύ τους!

Ζητώ συγνώμη, αλλά πάνω στα νεύρα μου ξέχασα να βγάλω φωτογραφίες τα καθίσματα.
Από τα περισσεύματα φωτοχαραγμένων, πήρα λεπτά και μακριά κομμάτια (δεν ξέρω για ποιο κιτ ήταν) και κουτσόφτιαξα τις ζώνες τις οποίες έβαψα με το 145 της Χάμπρολ, γιατί αυτό μου ερχόταν πιο κοντά σε φωτογραφίες που είδα. Βασικά ήταν το μοναδικό σμάλτου που είχα σε αυτή την απόχρωση περίπου.
Τα καθίσματα εξείχαν πάρα πολύ έξω από το πιλοτήριο, οπότε η καλύπτρα δεν θα έκλεινε. Ατάραχος λοιπόν, βουτάω τα καθίσματα και επισκέφτηκα έναν επιτοίχιο τροχό που έχει ο πεθερός μου. Για όσους γνωρίζουν, ο τροχός αυτό έχει μια συρμάτινη βούρτσα αριστερά.
Στον δεξί τροχό, τρόχισα τα καθίσματα τόσο πολύ, που σε κλίμακα 1/1 όποιος καθόταν, θα του ερχόταν το γόνατο στα μούτρα!!! Όμως ήταν ο μοναδικός τρόπος για να κλείσει η καλύπτρα! Έκανα και ένα φάλτσο κόψιμο στην πίσω-κάτω γωνία για να κάθονται ελαφρώς σούζα για να φαίνεται πως η πλάτη κάνει διαγώνια γραμμή και το πρόσωπό μου γέμισε με εκείνο το περίεργο: ''Χεχεχε!'' του Πιγκουίνου από την ταινία του Μπάτμαν!   
Τα κόλλησα με κυανοακρυλική στην μπανιέρα και...

...προσπάθησα να ταιριάξω την καλύφτρα...
Ναι, καλά...καληνύχτα!   
''Έτσι είσαι;'' της λέω. ''Τώρα θα σου πω εγώ!''
Χαρμανάκι εποξική δύο συστατικών, φτυάρι για ανακάτεμα, έπειτα μυστρί και...βουαλά:








Σιγά μη μου την έβγαινε από δεξιά και χωρίς φλας!!   
Την είχα ήδη μασκάρει με ταινία και υγρό μασκαρίσματος Γουίντσορ & Νιούτον.
Σας αφήνω τώρα. Κατεβαίνω στο γκαράζ να πάρω τον τροχό για πέτρα να τρίψω τα δάκρυα που άφησε πάνω στην άτρακτο!   
Μιλάμε για πολύ συγκίνηση αυτή η κατασκευή!

Αιμ καμιν αφτερ γιου!!!!

ΑΑΑΑΑααααχχχχ!!!!...ποσο το φχαρστιθηκα!!!...δεν συμβαινουν τέτοιες στραβες μονο σε μενα....

Περπάτα το βρέ Ταζ....Κρίμα να σπάσει το serie!

Δεν σας ακούω! Έχει παρεμβολές!!